Savaşın pençesinde kıvranan bir ülkede geçen bu film, kocasını bir kurşunla üzerine saldırılan bir sebze hali bırakan bir kadını izlemektedir. Bu trajik hikâye, kocasını jihad arkadaşları ve kardeşler tarafından terk edilmiş bir şekilde bulan bu kadını konu alır.
Her bir sahne, bu kadının gittikçe karmaşıklaşan iç dünyasına dair derin birer analiz niteliği taşır ve bir gün, ona hiçbir zaman söyleyemediği şeyleri söylemeye karar verir. Bu an, filmin dönüm noktalarından biridir ve kadının eşiyle olan karmaşık ilişkisini, kendi korkuları ve arzuları üzerinden yeniden değerlendirir.
Film, bu dramatik sahneler aracılığıyla izleyicisine, savaşın sadece fiziksel yıkımı değil, aynı zamanda psikolojik ve duygusal yıkımı da gösterir. Elinden her şeyi alınmış bu kadın, hayatta kalma mücadelesi verirken, eşine olan sevgisi ve öfkesi arasında gidip gelir.
Film, savaşın kişisel dramı üzerinden bir hikaye sunarken, seyirciye de genellikle göz ardı edilen, ancak son derece önemli bir bakış açısını sunar: Bir savaş ortamında, hayatta kalanların eziyeti. Bu kadının hikâyesi, izleyiciye hayatın en acımasız yönlerini ve insanoğlunun zorluklar karşısında nasıl direndiğini gösteriyor.
Film aynı zamanda, çaresizlik ve acı içinde bile, insanın kendi içlerindeki gücü keşfetme yeteneğinin olduğunu hatırlatır. Bu yüzden film, sadece dramatik bir hikaye anlatmıyor, aynı zamanda insan ruhunun direncini ve hayatta kalma içgüdüsünü de kutluyor.
